Psst... het leven roept je!

Wist je dat in Nederland wijn wordt gemaakt? Voor mijn reis door Zuid-Limburg had ik geen idee, maar inmiddels weet ik beter: Zuid-Limburg kent een bloeiende wijnproductie! Het past bij het Franse gevoel dat de streek mij geeft en het past bij de duurzaamheidsvisie die ik ook regelmatig ben tegengekomen: je hoeft je wijn niet meer van ver te halen, maar haalt het gewoon lekker naast de deur!

Het is half oktober als de witte druiven van St. Martinus geoogst mogen worden. Ik presenteer me iets na 9.30u op de wijngaard, maar ben niet alleen. Vandaag plukken Bregje van Breg Blogt, Carolien van Dream the World en Sanne van EnSannereist met me mee! Ontzettend gezellig. We worden -zoals het in Zuid-Limburg betaamt – ontvangen met vlaai en koffie en thee. Omdat we echter aan de late kant zijn (we hadden moeite met het vinden van de wijngaard) kunnen we echter al vrijwel direct aan de bak. Wijnboer Stan Beurskens vertelt ons hoe we de druiven moeten plukken (met één hand knippen en met de ander de druiventros van onderen opvangen) en welke we moeten laten hangen (die nog erg groen zijn) of kunnen verwijderen (die aangetast zijn door schimmel). We kiezen vervolgens een pad en gaan aan de slag.

Op vijf minuten rijden van de wijngaard ligt het Vijlenerbos, waar mijn mede-bloggers en ik naartoe gaan voor een wandeling. Het is immers een prachtige dag en we hebben een kaart in ons bezit waarop staat aangegeven waar wij geologische schatten kunnen vinden in de omgeving. De kaart geeft een wandeling van tien kilometer aan, maar we besluiten die te verkorten tot eentje van zeven tot acht km. Met goede zin gaan we op pad!

We zien de mooiste uitzichten, grote paddestoelen, koeien in verschillende kleuren en… vrij weinig geologische schatten. We weten niet hoe we het doen, maar we lopen een aantal keer een verkeerde route, waardoor we de schatten mislopen. Als we na een aantal kilometers bij restaurant Buitenlust (dat een panorama view op het Geuldal biedt) zitten bij te komen met een drankje zijn we er nog geen tegengekomen. Gelukkig vinden we niet veel later alsnog de eerste schat: de Heimansgroeve van 330 miljoen jaar oud. We zijn blij!

Via een aantal prachtige weilanden lopen we de route verder. Aan het eind moeten we behoorlijk klimmen. Als westerling ben ik die heuvels natuurlijk niet gewend en in combinatie met de zon en de gelopen kilometers ben ik behoorlijk bekaf als we eindelijk weer bij de bus aankomen. Die avond lig ik dan ook al voor tienen op bed, wat erg vroeg is voor mijn doen. Maar het was het waard! Ik heb genoten van de natuur en van de meiden waarmee ik het mocht verkennen. Het was daardoor in meerdere opzichten een mooie dag in Zuid-Limburg.